Naar hoofdinhoud
Estinea - Jouw leven, jouw kracht, onze steun
Contrast Contrast aan/uit
Tekstgrootte Tekst kleiner Tekst groter
  • Nieuws
  • Inloggen
  • Home
  • Ik zoek ondersteuning bij...Dit doen we voor je
    • Thuis wonen
    • Wonen bij Estinea
    • Werken (leren)
    • Logeren
    • Leren en ontwikkelen
    • Onderzoek en behandeling
  • Ik wil helpen als...Zo kun jij meedoen
    • Familielid of vriend
    • Vrijwilliger
    • Bedrijf
    • Maatschappelijke organisatie
    • Zorgorganisatie
    • Iemand met een beperking
  • Werken bij
    • Koffiedrinken op Slaadreef43
  • Over Estinea
    • Organisatie
    • Goed geregeld
    • Ervaringsverhalen
    • Team Samen Sterk
    • Winkels
    • Stichting Vrienden van Estinea
    • Filmpjes
    • Publicaties en folders
    • 50 jaar Estinea
  • Contact
    • Ik zoek ondersteuning
    • Ik wil helpen
    • Ik heb een vraag
    • Ik zoek een locatie
    • Hoofdkantoor
Lees voor
Coronavirus
Home >
Corona >
Blog Lot de Swart: Wat is professioneel?
  • Blog Lot de Swart: In leven houden of een leven bieden!
  • Blog Lot de Swart: Wat is professioneel?
  • Oproep! Wil jij een steentje bijdragen?
  • Blog Beatrijs: Blij en opgelucht
  • Alternatieve avondvierdaagse bij Estinea
  • Blog Luka: Van 'ver-van-mijn-bed-show' tot grote nachtmerrie
  • Blog Simone: Als de avond valt...
  • Interview met Beatrijs van Riessen over Estinea in tijden van Corona
Lees voor

Blog Lot de Swart: Wat is professioneel

Lot de Swart

Lot de Swart, gedragsdeskundige, schrijft voor de Klik regelmatig een blog. Deze blog over delen we graag met jou.

Negen jaar geleden leerde ik Erik kennen. Iemand met een talent om aan te voelen en met weinig woorden aan te sluiten. Iemand die denkt aan anderen, maar niet vergeet ook zelf te genieten. Erik kreeg in maart dit jaar corona en overleed in het ziekenhuis. Orthopedagoog Lot de Swart beschrijft haar verdriet om deze cliënt en de worsteling met reacties dat ze hierin niet ‘professioneel’ zou zijn.

Erik leerde ik negen jaar geleden kennen. Iemand met een benijdenswaardige dosis geduld en doorzettingskracht. Iemand die vrolijk maakt bij chagrijn en opbeurt bij verdriet. Iemand van wie ik vanzelf een lach op mijn gezicht krijg. Die een klankbord is als ik even vastzit. Iemand door wie ik mezelf de vraag kan stellen: "Wat zou Erik doen in een soortgelijke situatie?" Iemand die de kunst verstaat van de dag plukken, van genieten van het kleine. Zo iemand met een groot hart die me gewoon energie geeft en altijd klaarstaat. Een vriend.

‘Ik ben zijn orthopedagoog; hij was mijn cliënt’

Erik kreeg in maart dit jaar corona en overleed in het ziekenhuis. Hij woonde in een huis voor mensen met een meervoudige beperking. Ik ben zijn orthopedagoog; hij was mijn cliënt. Nog steeds kan ik niet wennen aan het idee dat hij nooit meer over straat rijdt, met zijn kale gebruinde hoofd in de zon, op weg naar de glasbak of naar de dagbesteding, of gewoon op weg naar niks, beetje auto's kijken.

Nooit meer

Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer zijn werkplek binnenloop zonder me eerst langs hem heen te moeten wurmen, omdat hij het gat van de deur barricadeert (al dan niet expres). Ik kan er niet aan denken dat hij nooit meer op de duofiets naar me toe komt voor een kopje koffie op kantoor, of dat we nooit meer samen een wandelingetje maken met de hond. Ik blokkeer direct de gedachte dat ik nooit meer zijn hoofd zacht op mijn schouder voel als ik met een punthoofd naast hem zit uit te puffen van een drukke dag.

In de weken na zijn dood heb ik vaak mijn tranen weggeknipperd (met wisselend succes, overigens). Ook op het werk overkwam me dat geregeld, en dan kreeg ik lieve ‘knuffels’ (op anderhalve meter afstand) van collega's.

Te geraakt?

Maar ik werd ook door mensen om me heen geconfronteerd met de vraag of ik wel zo professioneel was, omdat ik hier zo persoonlijk door geraakt werd. Ik ben tenslotte een orthopedagoog en ik heb in principe een professionele relatie met hem als mijn cliënt. Dat vraagt afstand, en een zekere mate van zakelijkheid. "Want kan je nog wel professioneel zijn wanneer het contact ook vriendschappelijk is?" En de meest pijnlijke vraag: "Kan je eigenlijk wel spreken van een vriendschap wanneer de ander een meervoudige beperking heeft?”

In de weken en maanden na het overlijden van Erik zingen die vragen steeds maar door mijn hoofd: ben ik eigenlijk wel professioneel? Is het dan alleen professioneel te noemen wanneer je ‘emotionele distantie’ houdt en ‘zakelijk’ bent? Want als dat professionaliteit definieert, dan ben ik het inderdaad niet.

‘Ik ben een professional, maar vooral een mens’

De afgelopen maanden, tijdens coronatijd, wenste ik soms dat ik wél ‘zakelijk’ en ‘afstandelijk’ was. Werkmodus uit, privémodus aan. Maar ja. Dat kan ik helemaal niet, en als ik er over nadenk: dat wíl ik ook helemaal niet. Ik ben een professional, maar vooral een mens. En Erik is, of was, een cliënt, maar ook vooral een mens. Erik verrijkte mij, juist omdat we als twee mensen met elkaar verbonden waren. Dit is voor mij de enige manier waarop ik professional kan en wil zijn.

Een vriend

En als antwoord op die pijnlijke vragen: ja, Erik was een vriend. Net zoals hij afhankelijk was van de hulp van anderen, zo was ik afhankelijk van wat hij mij allemaal leerde en gaf. En precies dat wederzijds afhankelijk zijn van elkaar maken mijn werk en mijn leven (én het zijne!) extra waardevol.

Hoe ik professionaliteit zie? Een hulpverleningsrelatie waarbij er oprecht en echt contact is tussen twee mensen. Het vertrekpunt is altijd de mens. Hoezeer ik ook aan deze kwestie getwijfeld heb de laatste tijd, des te meer sta ik hier nu achter. Dank je wel, Erik, voor dit inzicht.

Contact

Hoofdkantoor Stichting Estinea
Herenstraat 21
Postbus 248
7120 AE Aalten

 
Telefoon 088 49 50 500
Telefax 088 49 50 550
E-mail info@estinea.nl

 

Volg ons op social media

  • facebook
  • instagram
  • linkedin
  • youtube

Copyright © Estinea  2023     |     Sitemap     Colofon     Disclaimer     Privacy