Sinds enkele maanden ga ik af en toe met Jeffrey mountainbiken. Hij was al een tijdje op zoek naar een fietsmaatje en zijn moeder vroeg me of ik hierin wat voor hem kon betekenen. Ik hoefde er eigenlijk niet eens over na te denken en heb toegezegd.

Jeffrey woont op een andere locatie van Estinea dan waar ik zelf werk, dus ik moet hem nog wel beter leren kennen. Dat vraagt wat tijd, maar als je er open voor staat is het de moeite altijd meer dan waard, zo heb ik inmiddels al wel geleerd.

Na een hele mooie eerste fietsrit hadden we een tweede tocht gepland op een zondagmorgen. We zouden om 10.00 uur vertrekken en de afspraak was, dat ik hem thuis bij zijn eigen appartement zou oppikken. De avond tevoren appte Jeffrey mij, omdat de weersvoorspellingen er niet bepaald gunstig uitzagen. Ik liet hem weten, dat we de volgende ochtend op tijd samen zouden bepalen of er gefietst ging worden. Het weer was er gedurende de nacht niet beter op geworden en het zou ons waarschijnlijk een flink nat pak op gaan leveren. Ik liet hem de keus maar kreeg, na een korte stilte, een ontwijkend antwoord. Hij wilde wel, maar toch......

Was hij bang dat een ‘nee’ nu, een streep door ons fietsavontuur zou betekenen voor de toekomst? Ik kreeg er de vinger niet helemaal achter. Ik besloot de knoop door te hakken en zei dat we gingen fietsen, stiekem hopend op een omslag in de buienvoorspelling. Een veelzeggende zucht aan de andere kant van de lijn werd gevolgd door de opmerking: “Tuurlijk gaan we, want wij zijn bikkels!”

Toen ik naar Jeffrey toe fietste, bedacht ik me ineens, dat hij het misschien wel lastig vond om de regie te nemen. We kunnen allemaal wel roepen, dat cliënten zelf de regie in handen hebben, maar misschien kunnen of willen ze dat wel helemaal niet? Ik besloot Jeffrey er heel open naar te vragen en hij zij heel eerlijk: “Frank, ik kan niet goed zelf beslissen en wil graag dat jij dat voor mij doet.” Hoe mooi is dat? Een cliënt die aangeeft dat hij het moeilijk vindt om een besluit te nemen en aan zijn omgeving vraagt om hem hierbij te helpen. We hebben uiteindelijk een hele mooie rit door het buitengebied gemaakt en de oprechtheid van Jeffrey was een prachtig leermoment voor mij - en eigenlijk voor ons allemaal!

In zijn werk als persoonlijk begeleider bij Estinea kleurt Frank Roos zo nodig graag buiten de lijntjes om een bijdrage te kunnen leveren aan wat cliënten gelukkig maakt. Vanaf nu blogt hij over zijn ervaringen: de succesverhalen, maar ook over wat soms anders loopt dan gehoopt. Dit keer: bewoner Sjoerd wil seks.

“Sjoerd, een 44-jarige jongeman, woont al een aantal jaren op onze locatie en over het algemeen heeft hij het prima naar zijn zin. Hij is dol op Piratenmuziek, een grote hobby van hem. Daarnaast heeft hij veel behoefte aan bewegingsvrijheid, die krijgt hij ook en dat stemt hem tevreden. Toch was er altijd iets, waar Sjoerd veel mee bezig was. En dit kwam regelmatig ter sprake in gesprekjes, die we als begeleiders met hem voerde. Sjoerd wilde graag een vriendin! Of beter gezegd: seks.

Sjoerd had in het verleden al wel enkele vriendinnetjes gehad, maar tot een vaste relatie was het tot zijn spijt helaas nooit gekomen. En Sjoerd bleek vooral behoefte aan lichamelijke intimiteit te hebben. Mijn collega’s en ik wilden hem er als begeleiding graag mee helpen. Maar hoe moesten we hiermee omgaan?

Heel eerlijk: we vonden het best lastig om er over te praten. Want dit onderwerp ligt uiteindelijk best wel gevoelig en een ieder heeft zijn eigen normen en waarden en ideeën hierover. Met als resultaat dat we te afwachtend waren in het zoeken naar een oplossing voor Sjoerd…. Sjoerd was er natuurlijk niet echt mee geholpen en zal zich meermalen hebben afgevraagd of hij nu zoiets moeilijks van ons vroeg. Het zal hem flink gefrustreerd hebben. En terecht ook!

Na een wisseling van persoonlijk begeleider veranderde dit opeens in zijn voordeel, want zij besloot door te pakken. Er werd contact gezocht met een leercoach ‘vriendschap, relaties en seksualiteit’ binnen Estinea, die op dit gebied mogelijk wat tools zou kunnen geven. Na enkele gesprekken was duidelijk geworden waar de behoeftes van Sjoerd precies lagen én dat er een oplossing was: Flekszorg. Dit is een organisatie die sekszorg biedt, afgestemd op persoonlijke wensen van mensen met een verstandelijke beperking. Daar hadden we nog nooit van gehoord. Mijn collega nam contact met hen op. Een soort van intakegesprek volgde, waarin werd besproken wat de intentie van het bezoek bij Sjoerd zou moeten zijn. Ook werden ‘de spelregels’ doorgenomen.

Enkele weken later vond er een eerste afspraak plaats in zijn appartement en Sjoerd vond het natuurlijk wel allemachtig spannend. En niet alleen hij trouwens! Ook de begeleiders waren erg benieuwd hoe de ontmoeting zou verlopen en probeerden hem in de voorbereiding dan ook zo goed mogelijk te helpen. Het verliep eigenlijk uitstekend, al liet Sjoerd er weinig over los. Echter, zijn mimiek en de ondeugend stralende ogen spraken boekdelen. Hij was erg blij met zijn nieuwe vriendin, die hem de intimiteit bood waar hij zolang naar op zoek was. Niets meer en niets minder......

Als begeleiding hebben we ook weer een lesje geleerd, trouwens. Denken in mogelijkheden, gebruik maken van de aanwezige kennis binnen de organisatie en vooral goed luisteren, kijken en meebewegen!” Frank Roos

Samen zitten we op de rand van zijn bed. Peters hand in de mijne en mijn arm stevig om hem heen. Zijn trui hangt als een vest om zijn lichaam gedrapeerd, omdat hij deze kort daarvoor kapot heeft gescheurd. Opborrelende woede met een flinke uitbarsting als gevolg. Hij is niet meer in staan om deze emotie goed te kunnen reguleren, waardoor de emmer snel overloopt. Ik zie hem een blik werpen op zijn hand. Een diepe zucht volgt en zijn schouders zakken. Een aantal minuten zitten we daar in stilte.

Ik had al een onderbuikgevoel toen ik Peter eerder die dag een beweging zag maken. Dat gevoel had ik kenbaar gemaakt aan een collega. Deze signalen laat hij vaker zien wanneer hij wat meer spanning heeft, maar ik had ze al lange tijd niet meer bij hem gezien. Helemaal lekker zat het mij niet, maar toen ik hem vol vertrouwen naar zijn stoel zag lopen, vervloog deze gedachte. Peter nam plaats in zijn stoel. Hij zette zijn kopje koffie met veel zorgvuldigheid op zijn rollator, die hij met dezelfde precisie kaarsrecht voor zich plaatst. Het was ietwat onrustig in de woonkamer, maar met een goed gevoel besloot ik uit de woonkamer weg te lopen.

Plots hoorde ik een harde knal. Gevolgd door een korte stilte en vervolgens een boos relaas. Direct kwam ik in beweging en stormde ik op het geluid af. De brokstukken van het kopje zag ik verspreid door de kamer liggen. Kalm liep in naar Peter -die nog altijd in zijn stoel zat- en sprak hem geruststellend toe. Op dat moment was ik het enige vertrouwde gezicht voor hem. Niets ten nadele van mijn collega's, maar veel wisselende gezichten doen simpelweg geen goed aan de vertrouwensband met Peter. Het is al niet makkelijk om elkaar te leren lezen. Laat staan te vertrouwen.

Woedend stond Peter op uit zijn stoel en ik begeleidde hem uit de situatie. Zijn ogen donker en fel tegelijkertijd. Hij keek met priemende ogen naar een medebewoner. Boze klanken kwamen uit zijn mond, vol frustratie. Ik begreep de woorden niet, maar de toon wel. Door de onrust van een medebewoner was duidelijk zijn kookpunt bereikt. Met ferme stappen liep hij achter zijn rollator naar zijn appartement. Hij zette vier grote passen, terwijl hij zijn hand naar zijn mond bewoog. Even leek het op dat moment in slow motion te gaan, misschien wel om mijzelf schrap te kunnen zetten. omdat ik wist wat er komen ging. Hij zet vaker zijn tanden in zijn hand en kan zichzelf hiermee ernstig verwonden. Tot bloedens toe. Dit geluid gaat werkelijk door merg en been. Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn rug en zag zijn hand het handvat van zijn rollator weer vastgrijpen. Zijn blik verzachtte.

Nu zitten we hier op zijn bedrand. Eenmaal in rust geeft Peter mij zijn hand en zie ik een wondje dat is ontstaan. Het zit bovenop het littekenweefsel dat al aanwezig is. Dit keer lijkt het gelukkig mee te vallen. Ik pak zijn hand nog iets steviger vast en ondertussen luister ik naar de woorden die niet gezegd worden. In stilte en nabijheid ben ik er voor hem. Onvoorwaardelijk. Waar zijn angst zekerheid zoekt en mijn hand veiligheid biedt.

Geschreven door Luka Doppen (32), persoonlijk begeleider bij Estinea, voor Floor:een glossy voor zorgprofessionals.

Toen ik de eerste keer het appartement van Johan binnenliep, moest ik letterlijk over mijn eigen drempel stappen. In de wandelgangen had ik al een en ander over hem gehoord. Hoewel je het wil voorkomen, kun je er op dat moment niet blanco instappen. ‘Het kan twee kanten opgaan’, vertelde mijn collega tijdens het inwerken. ‘Of hij kan het goed met je vinden. Of het is juist het tegenovergestelde’, vervolgde ze. Hij zou bezitten over twee voelsprieten en ik voelde mij hier toch wat ongemakkelijk en onzeker over in die tijd.

Bij binnenkomst zat Johan rechtop. Zijn benen bungelend over de rand van zijn bed. Hij leunde op zijn rechterarm, zodat hij zijn fragiele lichaam rechtop kon houden. Door de ernstige vergroeiing in zijn rug, heeft hij een instabiele houding waardoor hij wat meer naar rechts zakt. Even kreeg ik een blik van hem, maar deze wendde hij ook al snel weer af. Hij leek langs mij heen te kijken en alleen oog te hebben voor mijn collega. Door zijn ernstige, meervoudige beperking is hij niet in staat om zich in woorden uit te spreken en is hij rolstoel gebonden. Ik zette een stap naar achteren. Zouden wij elkaar wel kunnen begrijpen?

De volgende ontmoeting met Johan was een paar dagen later, tijdens mijn eerste dienst alleen. Ik had het koffiezetapparaat aangezet. De kopjes stonden klaar. Achter mij hoorde ik hem al aankomen. Behendig manoeuvreerde hij zijn rolstoel de keuken in en rolde naar mij toe. Hij mompelde een paar onverstaanbare woorden, die voor mij geen enkele betekenis hadden, en bracht zijn hand naar zijn mond. Even stonden we ongemakkelijk tegenover elkaar. Nogmaals bracht hij zijn hand naar zijn mond, maar ik begreep niet wat hij hiermee bedoelde. Zijn houding veranderde en de toon werd dwingender, terwijl hij wees naar het koffiezetapparaat. Er begon bij mij een lampje te branden en ik pakte een koffiekopje vast en hield deze omhoog. ‘Wil je koffie?’, vroeg ik hem. Hij beantwoordde deze vraag bevestigend door heel enthousiast te lachen. Zouden we elkaar dan toch begrijpen?

Tegenwoordig loop ik zijn appartement binnen met een heel ander gevoel. Hij schrikt op, draait zijn hoofd naar mij toe en moet de situatie even scannen. Maar vervolgens komt er een glimlach op zijn gezicht die de hele kamer laat stralen. Het is echt een feestje om samen de dag te mogen starten. Hij giert het uit als ik weer eens met een luier op mijn hoofd sta en vraag waar deze dan wél hoort. Hij wenkt mij naar zich toe en fluistert woorden in mijn oor die voor een ander misschien nietszeggend zijn, maar voor mij juist zo veel betekenen. Wij hebben eigenlijk geen echte woorden nodig, maar voelen elkaar aan. Die voelsprieten heb ik ook mogen ontwikkelen, maar wel voel ik mij schuldig dat ik hem destijds niet direct een eerlijke kans heb gegeven. Ik weet dat het oké is nu, maar heb hier wel een les uit getrokken. Kleur nooit vooraf het plaatje in, want je zit er vaak vreselijk naast. Pak samen de mooiste kleuren en ga hiermee aan de slag. Verbind de stippen en voor je het weet, teken je buiten de lijntjes en kleur je samen de wereld nog een stukje mooier.

Geschreven door Luka Doppen (32), persoonlijk begeleider bij Estinea, voor Floor:een glossy voor zorgprofessionals.

Wanneer je iemand met een ernstig meervoudige beperking niet goed kent, is het soms lastig om die persoon goed te kunnen begrijpen. Waar praat je over en waaraan zie je dat iemand reageert? Hoe zie je dat die persoon jou iets wil vertellen en wat bedoelt de ander? Het is alsof je in een vreemd land bent, waar ze een andere taal spreken en je jezelf maar moet zien te redden. Alles draait om het leren lezen van andermans lichaamstaal. De ander moet jóu begrijpen en hoe frustrerend kan het zijn, wanneer je niet wordt begrepen. Dit kan je onzeker en terughoudend maken bij een volgend contact. Je moet de tijd nemen voor elkaar, zodat je geen signalen mist.  

Brigitte, zou je jouw been eens omhoog willen doen, zodat ik je pyjama kan aantrekken?’ Direct zwiept ze haar rechterbeen omhoog en help ik haar verder. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, want het is niet altijd vanzelfsprekend dat ze hierin direct fysiek kan reageren. Ze heeft in haar pubertijd een hersenbloeding gehad, waardoor ze halfzijdig verlamd is geraakt. Hierdoor is ze vaardigheden als spreken en lopen verloren. Haar zicht is ook beperkt. Ik sta aan haar bed. Ze maakt een zacht hummend geluid terwijl ze een klappende beweging maakt met haar rechterhand. Haar ogen zijn opengesperd en schieten alle kanten op. Signalen die voor een ander misschien nietszeggend zijn, maar waaruit ik kan opmaken dat ze tevreden is. Ik leg mijn hand op haar arm en ze reikt naar mij voor een stevige knuffel. Het hummende geluid verandert in enthousiaste geluiden die hard binnenkomen zo dicht bij mijn oor. Met haar hand wrijft ze over mijn rug en heeft ze mij in een liefdevolle houdgreep. Op dit moment wordt er bij mij een bepaalde nieuwsgierigheid aangewakkerd. Terugdenkend aan het geluksmoment dat kort daarvoor een glimlach op mijn gezicht bracht. In onze communicatie gebeurde iets magisch. 

Brigitte, als je nog op bed wil blijven liggen, zou je dan je been omhoog willen doen?, vraag ik ietwat impulsief zonder verdere verwachtingen. Ik zie haar houding veranderen. De vraag lijkt bij haar binnen te zijn gekomen, want ik zie haar blik veranderen. Langzaam heft ze haar been omhoog van het matras en even sta ik perplex. Zie ik dit nou goed? Is dit een nieuwe manier van communicatie of een toevalstreffer? Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik probeer het nog eens. ‘Zal ik dan mu-ziek voor je opzetten?’ Vrijwel direct gaat opnieuw haar been omhoog. ‘Enya?’ Geen reactie. ‘Ilse de Lange?’ Opnieuw geen reactie. ‘Suzan en Freek?’ Bij deze vraag hoef ik niet lang te wachten op haar reactie, waarop al snel Blauwe dag uit haar speakers klinkt.  

Jouw oren zijn jouw ogen, jouw handen zijn jouw mond. Communiceren naar vermogen, iets wat jou en mij verbond.

Geschreven door Luka Doppen (31), persoonlijk begeleider bij Estinea, voor Floor:een glossy voor zorgprofessionals. 

Kasplant. Eén woord waar de orthodontist mijn glimlach mee deed verbleken.

‘Neem maar vast plaats in de stoel’, zei ze terwijl ze al haar benodigdheden klaarzette. Ik kom niet graag op deze plek, maar zal hier vast niet de enige in zijn. De stoelen staan dicht op elkaar, weinig privacy en de tl-verlichting maakt het sfeertje helemaal compleet. ‘Ik doe je stoel naar achteren’, zei ze terwijl ze achter mij ging zitten. Altijd even een moment om je schrap te zetten, omdat je elke keer opnieuw denkt achterover te kiepen.

‘Heb je de operatie al gepland staan? vroeg ze. Ondertussen begon ze met haar werk en even stopte ze, zodat ik kon antwoorden. Het is dan ook wel erg ongemakkelijk om een gesprek te voeren in een situatie als deze, maar ik antwoord haar terug met een elastiekje nog half hangend uit mijn mond: "Er was inderdaad gebeld, maar dan zou ik met vijf dagen al terecht kunnen en op korte termijn kan ik dit niet realiseren op mijn werk." "Oh, wat voor werk doe je dan?", vroeg ze. “Ik werk met mensen met een ernstige meervoudige beperking, een kwetsbare doelgroep en in afgelopen periode is het erg druk geweest”, antwoorde ik haar terug. De orthodontist schoof opzij om iets van het schapje af te pakken en keek mij even kort aan en zei: "Oh ja, dat is inderdaad een kwetsbare doelgroep, een longontsteking is dan al gevaarlijk. Kasplantjes hé?" al schouderophalend.

Daar zat ik dan, met de mond vol tanden. Antwoorden kon ik niet, omdat ze weer verder aan het werk ging en inmiddels ook een gesprek over mij heen aan het voeren was met een van haar collega’s. Even had ik een moment nodig om te beseffen wat ze daadwerkelijk zei en de haren in mijn nek gingen rechtovereind staan.

Ze zal het niet kwaad hebben bedoeld, maar ik vind dit woord denigrerend en in alles tekortdoen. Dit raakte mij en het raakt mij nog steeds. Ik voelde woede opkomen, omdat iemand zich op deze manier uitlaat over de doelgroep die aan mijn hart ligt. Ik heb vaak het idee dat het vanuit een stuk onwetendheid komt. Juist daarom vind ik het zo belangrijk om een stem te kunnen zijn voor de cliënt, een stem die zij zelf niet hebben en anderen een beeld te geven wat het werken met deze doelgroep inhoudt. Het werken in deze sector is iets waar ik erg trots op ben en elke dag weer zoveel voldoening uit kan halen. Deze voldoening kan al in de kleinste dingen zitten, een blik, de puurheid, de momenten die je samen kunt vieren. De cliënten weten elke dag weer een enorme glimlach op mijn gezicht te toveren. Een glimlach, de je ogen doen verblinden."

Geschreven door Luka Doppen (30), persoonlijk begeleider bij Estinea, voor Floor:een glossy voor zorgprofessionals. 

In november begint het tegenwoordig al. De zomervakantie is net achter de rug, alle vaste medewerkers zijn weer terug van vakantie en dan is daar: Halloween. Een feest met monsters, schedels, bloed, nare verwondingen, maskers, enge geluiden en mensen die zich monsterlijk verkleden.  

We zeggen dat het niet echt is, maar we zien het wel. 
We zeggen wees maar niet bang, ik ben je metgezel. 
We zeggen kom maar hier je bent veilig bij mij, maar na een paar uurtjes dienst ben ik weer vrij. 

Als de monsters de hielen hebben gelicht, komen Sint en Piet in het land. Een paar weken zien we ze overal opduiken. Op tv, elke winkel, school, vereniging, op elke hoek van de straat zien we Sint en Piet. Hoe bestaat het dat de deur op slot is maar er tóch wat in de schoen zit. Piet rammelt aan deuren en tikt op de ramen. Sint galoppeert over het dak. Zelfs op het werk zijn Sint en Piet aanwezig. Ze schijnen ook nog alles over ons te weten want dat lees ik in het gedicht! 

We zeggen dat het niet echt is, maar we zien het wel. 
We zeggen wees maar niet bang, ik ben je metgezel. 
We zeggen kom maar hier je bent veilig bij mij, maar na een paar uurtjes dienst ben ik weer vrij. 

Als het 6 december is gaan Sint en Piet er uit en -BAM- de kerstboom staat! Weer drukte in de straten en winkels. Knipperende lampjes, muziek en belletjes die rinkelen. Er wordt opgewonden gesproken over het menu, de kerstversiering, eventuele cadeautjes en kerstkerkdienst, vrije dagen, vakantie en veel zondagen. De dagen lopen in elkaar over en we zijn kwijt of het maandag of dinsdag is. Soms worden dagen zondag genoemd terwijl ik dacht dat het vrijdag was… 

We zeggen dat het niet echt is, maar we zien het wel. 
We zeggen wees maar niet bang, ik ben je metgezel. 
We zeggen kom maar hier je bent veilig bij mij, maar na een paar uurtjes dienst ben ik weer vrij. 

En dan is het oud en nieuw. Wéér veel drukte, herrie en vrije tijd. Veel mensen bij elkaar en veel opwinding. Opblijven tot middernacht en vuurwerk. Nog een paar dagen en dan mag ik weer gewoon naar het werk! Ik kan niet wachten… 

Geschreven door Rini Bongen, Assistent Begeleider en blogger bij Estinea

Een paar jaar terug ging ik voor de eerste keer mee zwemmen met het groepje cliënten die op vrijdag bij ons is. Zij deden dat al een tijdje maar ikzelf was nog nooit mee geweest.

Bij het zwembad wist iedereen de weg behalve ik.
Gelukkig kon ik er gewoon achteraan lopen. Zij wisten het wel!

In de kleedkamer deed ik zo snel mogelijk mijn badpak aan. Ik wilde als eerste bij het water zijn! Het zou me toch niet overkomen dat er iets zou gebeuren bij mijn eerste zwemactiviteit! Brrr… daar moest ik niet aan denken. Dus als een speer naar het water.

Gelukkig was ik er inderdaad als eerste. Terwijl ik alvast onder een douche stond, kon ik iedereen aan zien komen bij het water.

En dáár kwamen ze... één voor één.
In hun (bijna) naakte waarheid gingen ze het water in.
Dik, dun, recht, krom, groot of klein. Soms een wat ‘ander’ lichaam door handicap of operatie. Allemaal watervrij en vol van plezier. En ik schoot vol…

Ontroerd door de mensen die ze zijn.
Trots op wat ze bereikt hadden.
En mezelf bewust van mijn rol als begeleider.
Want er komen én gaan heel veel begeleiders in hun leven.
Wat was ik me bewust van het feit dat ík hen vanmiddag mocht ondersteunen.

Ik stond nog altijd te douchen. Er rolden een paar tranen over mijn wangen. Een van hen vroeg of ik water in mijn neus had gekregen toen ik wat snotterde…. Ik zei ‘Ja’ en ging samen met haar het water in. We babbelden wat en trokken een paar baantjes.  

Ik was vol ontroering en me heel bewust van deze mooie middag.
Ik nam me voor meer met hen te genieten.
Ik nam me voor vaker tegen ze te zeggen dat ik ze leuk vind, graag mag en dat ze goed zijn en goed doen!

Geschreven door Rini Bongen, Assistent Begeleider en blogger bij Estinea

'Beatrijs van Riessen is onze raad van bestuur hier bij Estinea en gebruikt de rustige zomerperiode dikwijls voor het plannen van bezoekjes aan woonlocaties, werk & activiteitenlocaties of andere plekken waar cliënten wonen, werken of verblijven. Ze proeft graag de beleving, ziet graag met eigen ogen wat er gebeurt en hoort graag wat er leeft. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan!

Onlangs bezocht ze ook onze de woonlocatie aan de Hogestraat in Aalten. Om de ontmoeting vooral spontaan te laten verlopen, besloten we de aanwezige bewoners van tevoren niet op de hoogte te brengen. Beatrijs kwam, zoals we het graag zien, gewoon achterom en pakte zich een stoel om er gezellig bij komen zitten. Het was prachtig weer op ons terras en ze ging gelijk in gesprek met Ria, die haar lichtelijk verbaasd welkom heette en snel koffie serveerde. En met Debby, die haar verhaal deed over de vakantie. Gewoon in het dialect pratend, nam ze Beatrijs mee in de fijne tijd die ze had beleefd in Limburg.

De gast gunde iedereen de ruimte en tijd om zijn of haar zegje te doen en dat is ook een talent. Beatrijs luisterde aandachtig en had het zichtbaar naar haar zin. Ze vroeg de aanwezigen hoe men de zomer had ervaren, waarbij de hitte een flinke rol van betekenis had gespeeld.  Beatrijs toonde begrip voor de opmerkingen, dat het niet altijd even gemakkelijk was om het hoofd letterlijk en figuurlijk koel te houden.

Na het tweede bakje koffie, wilde ze ook nog even een kijkje nemen bij het nieuwe dierenverblijf in de achtertuin. Ria, die de verzorging grotendeels voor haar rekening neemt, besloot uit eigen beweging Beatrijs een kleine rondleiding te geven. Ria vertelde, Beatrijs luisterde en gaf nog wat tips over het gedrag van krielkippen. Ook hier bleek ze dus verstand van te hebben. Als dank voor het bezoek, mocht Beatrijs tot haar verrassing bij het vertrek nog enkele krieleieren in ontvangst nemen van Ria. Met een hartelijke begroeting vertrok ze weer. De aanwezige bewoners waardeerden de (onverwachte) visite en de gesprekjes enorm. Debby gaf in haar eigen beleving het bezoekje treffend weer: "Goh, wat mooi dat ze dit dut. En ut is eigenlik un heel gewoon mens." '  

Geschreven door Frank Roos, Persoonlijk Begeleider en blogger bij Estinea

Een vriendin van mij werkt op een zorgboerderij. Dagelijks worden tal van klussen uitgevoerd: de dieren voeden (en aaien), de stal uitmesten, vegen, eieren rapen, gras maaien, onkruid wieden en ga zo maar door. Maar bovenal wordt er heel erg genoten!

Iedereen doet mee, op zijn eigen manier. En als mensen een poosje meedraaien weten ze zelf wel wat er gebeuren moet en wat ze graag willen doen die dag. Voor bezoekers kan het er wat rommelig en ongeorganiseerd uit zien, maar tóch is iedereen bezig met zijn taak. Sommige mensen vinden het leuk om bezoekers te ontvangen en aaien ondertussen de kat, hond of konijn. Sommigen doen dat met een kip. Prima! En als er bezoekers komen zijn ze er als de kippen bij om te vragen wie ze zijn en wat ze komen doen. Ondertussen wijzen ze de weg naar dat wat de bezoeker vraagt.

Alle mensen die buiten werken dragen een overall. Lekker duidelijk! Van verre is te zien wie waar aan het werk is. En als er iemand even uit het oog is omdat hij/zij een tukkie ligt te doen bij de poezen, is die persoon zo terug gevonden. Natuurlijk draagt mijn vriendin ook een overall, en dát brengt bezoekers soms wat in de war.

Het groepje mensen met overall is druk aan het werk als er een bezoeker wordt gebracht en vraagt: ”Wie heeft hier de leiding?"

Geschreven door Rini Bongen, Assistent Begeleider en blogger bij Estinea